تأثیر باردهی و تغییر قندهای محلول و نشاسته در ساقه، جوانه و برگ بر بافت‌مردگی جوانۀ اولیۀ انگور

بافت‌مردگی جوانۀ (Bud necrosis) یک ناهنجاری فیزیولوژیک در انگور است که منجر به مرگ جوانه­های بارور شده و عملکرد کاهش می­یابد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تغییر میزان قندهای محلول و نشاسته و ارتباط آن با بروز بافت­مردگی جوانۀ اولیه در انگور عسکری بود. آزمایش در تاکستانی با سن پانزده سال و نظام تربیت پاچراغی و فاصلۀ کاشت  5/2 × 3 متر، به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی در سه تکرار در سال 1387- 1386، اجرا شد. عامل اول شامل تیمار میوه­دار و بدون میوه، عامل دوم نوع اندام گیاهی در سه سطح (جوانه، برگ و ساقه) و عامل سوم زمان نمونه‌برداری در ده سطح (40 روز تا 130 روز) بود. نتایج نشان داد که نخستین نشانۀ ناهنجاری در60 روز پس از شکفتن جوانه­ها آغاز و تا آخر فصل رشد ادامه داشت. همچنین غلظت قندهای محلول در اوایل فصل رشد، افزایش و سپس کاهش یافت، ولی نشاسته در همۀ اندام­ها به‌ویژه در جوانه افزایش یافت. غلظت قندهای محلول و نشاسته در تاک­های میوه­دار نسبت به بدون میوه بیشتر بود. در هر دو بوتۀ میوه­­­دار و بدون میوه با گذشت زمان، میزان ذخیرۀ نشاسته در همۀ اندام­ها افزایش داشت. همبستگی منفی قندهای محلول و نشاسته با درصد بافت­مردگی جوانۀ اولیه در تاک­های بدون میوه نسبت به میوه­دار مشاهده شد. به‌عبارت‌دیگر، نقش قندهای محلول و میزان ذخیرۀ نشاسته در جوانه بر بروز ناهنجاری بافت‌مردگی جوانه در انگور رقم عسکری اثبات شد.